And here we are... Het ondenkbare is gebeurd. Floris heeft het zo'n 5 weken geleden uitgemaakt. Het ging niet meer, voor hem. Natuurlijk voel je zoiets aankomen, maar wanneer het effectief wordt uitgesproken... dan lijkt het alsof de grond onder je voeten verdwijnt. Verdriet, kwaadheid, machteloosheid, onbegrip, jaloezie... ik heb het allemaal gevoeld en ik voel het nog steeds. Maar goed, over deze dingen wil ik niet in detail treden omdat deze geen weergave geven van de relatie die Floris en ik hebben gehad. Want - op de laatste maanden na - Flo en ik waren een supergoed koppel. En ik kan met oprechtheid zeggen dat iedereen die ons samen zag, dat ook zo vond. We hebben zelfs ooit, tijdens een wandeling, van een volkomen onbekende vrouw gehoord 'dat we zo goed bij elkaar pasten'. Dat zegt toch iets, niet? Maar goed, mensen worden ouder, gevoelens veranderen, soms ontbreekt er iets en
shit happens. Ik ben nu nog veel te emotioneel en labiel om uit de doeken te doen waarom dit nu is gebeurd (en misschien doe ik dat gewoon nooit), maar ik wou even laten weten waarom het hier zo stil is... Liefdesverdriet en de combinatie met mijn stage heeft voor de nodige stress en hysterische huilbuien gezorgd. Maar het deed ook wel goed om alles een beetje in perspectief te plaatsen. Al voel ik mij op sommige momenten nog een beetje meer 'verloren': eerst mijn ouders, nu mijn lief. Ik heb Floris doodgraag gezien (en eerlijk: nu nog steeds), maar ik ga deze periode - zoals een vriend het omschreef - proberen te beschouwen als een mooi hoofdstuk uit mijn jeugd. Want dat was het ook. Ik ben dankbaar dat ik zo'n liefde al eens heb mogen meemaken. En nu maar hopen dat ik dit ooit nog eens mag ervaren.
On the side note: shit zeg, liefdesverdriet doet zeer!
