Ik heb sinds kort een iPhone en ik ging in eerste instantie iets schrijven om
mijn Instagramprofiel te promoten - maar mijn houding tegenover
social media is sinds kort toch wel veranderd... Facebook, Twitter, Instagram... het zijn stuk voor stuk ontzettend handige en leuke manieren om contact te blijven met mensen en om te delen waar je mee bezig bent, wat je interesseert, waar je bent, waar je naar luistert, wat je eet, enz. En laat ons eerlijk zijn: we delen het liefst de leuke dingen. De foto's waar we het mooist op staan,
het heerlijke eten, nieuwe aankopen, het knappe lief... om maar een aantal dingen te noemen. Ik beschuldig niemand, want ik weet goed genoeg dat ik hier zelf gretig aan mee doe/deed.
Toen ik verliefd was mocht heel de wereld weten hoe gelukkig ik wel was en zag ik er geen graten in om tientallen (zelfs honderden) foto's van mij en mijn (ex-)lief online te zetten. Op Facebook, op deze blog, op Twitter. En zo lang alles goed gaat vormt dit helemaal geen probleem. Helaas had dit sprookje niet zo'n
happy end, maar bleven de foto's van onze
happy times wel online staan. Heel confronterend, op zijn minst. En ook: wat doe je met die foto's? Verwijder je ze en doe je alsof je hele relatie nooit heeft plaatsgevonden? Of
untag je ze maar laat je ze wel online staan? Of doe je gewoon niets? De eerste weken was dit laatste het geval. Maar de laatste weken ben ik flink aan het
untaggen en
deleten geweest. En Floris ook.
Zolang je geen ander lief hebt vormen die foto's van je vorige relatie niet echt een probleem. Maar hoe zou jij reageren mocht je (pas) samen zijn met iemand en constant foto's tegenkomen van zijn/haar vorige relatie? Dat heeft mij echt aan het denken gezet... Enerzijds vind ik het verwijderen van foto's zo hard: Floris en ik zijn gelukkig geweest en hij is en blijft ook effectief een deel van mijn leven - als je foto's van een bijna 3 jaar durende relatie verwijderd, verwijder je dan ook niet een stukje van je eigen leven? Alsof het nooit heeft plaatsgevonden? Anderzijds: als je steeds opnieuw wordt geconfronteerd met hoe gelukkig je ooit wel was met iemand - hoe kun je dan ooit afscheid nemen? Hoe kun je dan ooit iemand loslaten? En verdergaan? En stel(!) dat ik binnenkort iemand nieuw tegenkom en hem introduceer op deze blog - hoe
akward is het dan wel niet dat je na een paar pagina's verder klikken foto's van Floris en mij tegenkomt?
Foto's die je online plaatst blijven al-tijd bestaan. Ook al zou ik nog alle foto's van Floris en mij verwijderen en
untaggen - er bestaan ook foto's van ons twee op Facebook die noch ik noch hij er op hebben geplaatst. En zolang er geen obscene dingen in de foto's staan, kan je ook niet vragen aan Facebook om deze te verwijderen. Iedereen kan dus voor altijd zien dat je ooit een koppel bent geweest. Vroeger kon je foto's en liefdesbrieven in duizend stukjes scheuren, in de vuilbak gooien om ze daarna nooit meer terug te hoeven zien, maar online gaat dat niet zo makkelijk. Helaas.
Ik wil hier niet de strenge schooljuf spelen die zegt wat je wel of niet kan delen - dat beslist iedereen voor zichzelf. Maar toch, stof tot nadenken. Ik zal in elk geval twee keer denken voor ik nog iets online plaats. Dat gezegd zijnde: hoewel ik op Facebook stilletjes aan mijn geschiedenis met Floris aan het wissen ben, denk ik niet dat ik dit op mijn blog ga doen. Enerzijds omdat ik dan veel te veel (leuke) posts zou moeten wissen, anderzijds omdat Floris nu eenmaal een deel van mijn leven is geweest en
so be it.
PS: heartache doesn't last forever. Gelukkig.