Een herinnering, I

Mijn grootmoeder Helena en haar oudste dochter Paquita

Diep vanbinnen schuilt er een groot nostalgicus in mij. ‘Vroeger was alles beter’ klinkt niet uit de mond van een éénentwintigjarige, maar de begrippen melancholie en nostalgie zijn mij zeker niet vreemd. Toen ik dit weekend bij mijn grootvader door oude fotoalbums aan het bladeren was, overviel mij plots het gevoel hoe jammer het wel niet zou zijn mochten al de herinneringen aan ‘die goeie ouwe tijd’ verloren gaan. Natuurlijk is het onmogelijk en gewoonweg onbegonnen werk om de herinneringen van mensen te bundelen, maar het leek mij wel leuk om af en toe een herinnering van een dierbare over een dierbare te delen op mijn blog. Met één of meerdere passende foto’s, uiteraard.

De eerste herinnering (trouwens; wát een mooi woord) die ik wil delen, is één van mijn mama over haar zus Paquita…

1971 / "Zoals altijd gingen we elke zondagavond naar Metje en Petje – de ouders van mijn vader –  in Adinkerke, De Panne. Van onze moeder moesten we steeds braaf zijn en dus zaten we met 7 kinderen (of minder, de oudsten gingen soms gaan wandelen met de hond) te wachten in de canapé op ‘een echte cola’ in een glazen flesje mét rietje. Omdat we braaf moesten zijn, keken we meestal tv. Ik veronderstel dat we Metje en Petje altijd rond hetzelfde uur een bezoek brachten, want er speelde steeds dezelfde serie… ‘The Lucy Show’ of ‘Here’s Lucy’, geloof ik. Ik was zo’n 6 jaar, dus Paquita – 2 jaar ouder – 8. Misschien dat Paquita’s gevoel voor ritme en zin om te dansen daar is ontstaan (dansles, zoals nu, bestond nog niet), want wanneer de eindgeneriek speelde, deed Paquita telkens het grappige dansje na. Net zoals Lucy Ball met een grote glimlach op haar gezicht. En wij maar lachen. Ik heb Lucille Ball even opgezocht en dit vind ik wel bizar, deze quote van haar: Keeping busy and making optimism a way of life can restore your faith in yourself. Ik wou dat mijn zusje nog wat meer naar Lucy Ball had gekeken en geluisterd..."